Kim laat zich niet kisten

Hoe reageer je wanneer je op je drieëndertigste hoort dat je uitgezaaide borstkanker hebt? Begin je zachtjes te huilen? Staar je de boodschapper met open mond aan? Val je van je stoel?

Kim niet. 

Ze knikt begrijpend naar de arts, zonder enig spoor van emotie – haast alsof iemand haar vertelt hoe ze het snelst bij de dichtstbijzijnde pinautomaat komt.

Wakkerwordmoment

‘En nu?’ Is het eerste wat ze zegt. Oftewel: hoe gaan we dit varkentje wassen? Het is direct duidelijk: dit is voor haar geen doodvonnis, maar een wakkerwordmoment. Knip!

Zelf zit ik naast Kim in de spreekkamer. In mijn hoofd zijn hele andere dingen aan de hand. Ik zie mezelf over haar praten op haar uitvaart, en beeld me het onbegrip van onze kindjes in. Maar ik ben dan ook niet zoals zij, en ik heb niet het strijdplan klaar dat zich inmiddels in haar hoofd aan het ontvouwen is.

Strijdplan dat geen strijdplan is

De kern van dat plan? Eigenlijk is ‘strijdplan’ helemaal de verkeerde bewoording. Van een gevecht is namelijk geen sprake – sterker nog, het gaat om het tegenovergestelde.

Kim’s aanpak? Zorgen dat ze op een natuurlijke manier lichamelijk en geestelijk zo in balans raakt, dat die tumor denkt: verrek, ik heb hier eigenlijk niks meer te zoeken.

Klinkt zweverig – dat woord ga je nog vaker tegenkomen – , een tikje abstract ook. Want een tumor is toch gewoon een klont hardnekkige, ongewenste cellen die je alleen maar uit je lichaam krijgt door daar liters aan giftige stoffen doorheen te jagen?

Nou, zo denkt Kim er niet over. Die tumor zit daar met een reden, en zo kan-ie ook een reden krijgen om weer te vertrekken.

Indammen en controleren

Trouwens, van ‘uit je lichaam krijgen’ is met uitgezaaide borstkanker geen sprake. Indammen en controleren, dat is de enige optie. Hoe lang dat kan? Zeg het maar. Ook de internist durft daar niets over te zeggen. Voorzichtig spreekt die van ‘jaren’.

Maar is dat twee jaar? Of vijf? Of tien? Duidelijk is in elk geval dat, volgens de wetten van de reguliere geneeskunde, bejaard worden er op deze manier niet in zit.

Ho eens even

Maar wacht, nu wordt de toon ineens erg sinister. We hadden het over een plan! Hoe dat er precies uitziet, ga je de komende tijd hier lezen. Het wordt spannend, leerzaam en hopelijk inspirerend. En af en toe ongetwijfeld ook zwaar.

Maar daar slaat Kim zich doorheen, want zo is ze nou eenmaal – geloof mij maar.