Home (bitter)sweet home

En ik ben er weer! Terug in mijn eigen wereld. Weer middenin de drukte en heisa van alledag. Ik haakte weer aan in de laatste week van de vakantie, dus ik kon meteen weer volop genieten van hele dagen Jinte en Midas om me heen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik daar van tevoren wel een beetje bangig voor was.

Voordat ik naar Duitsland ging was de sfeer namelijk niet altijd opperbest. Mijn emmertje liep om het minste of geringste al compleet over. In het centrum was dit natuurlijk anders. Hier lag de focus compleet op mezelf.

Ik kon zelf bepalen wanneer ik iets voor mezelf wilde doen, wilde slapen of – nog zo’n dingetje met kinderen – naar de wc ging.

Het Conflict

Maar goddank: vier weken uit de routine geweest te zijn, bleek wonderen te hebben gedaan. Ik vond het geweldig om weer met de kindertjes te zijn! En ook na twee weken vol beproevingen durf ik te zeggen dat ik in die tijd eindelijk weer wat vaker de geduldige, toegewijde, zorgzame moeder kan zijn die er heel lang niet uit heeft kunnen komen.

Laat het hebben van kinderen nu ook een van de hoofdthema’s zijn waar ik tijdens de weken in het centrum mee bezig ben geweest. Mijn Heilpraktikerin was ervan overtuigd dat dit het interne conflict was dat bij mij de kanker heeft doen ontstaan: het feit dat ik moeder was, maar dit eigenlijk niet goed kon (en dacht te willen) zijn.

Ze had wat mij betreft hartstikke gelijk. Dit is in essentie precies geweest waar ik de afgelopen jaren mee heb geworsteld. En ook ik zie een verdacht causaal verband als ik de ontwikkelingen in mijn leven in de afgelopen jaren naast de ontwikkeling(en) van de kanker leg.

Ik dacht altijd dat ik gemaakt was om te zorgen voor anderen. Het summum hiervan leek me, zoals dat natuurlijk een beetje biologisch bepaald is, het hebben van eigen kinderen. In het produceren hiervan bleken Chris en ik aardig goed te zijn; we hadden er al snel twee stuks.

Hierbij maak ik er geen geheim van dat ons Midasje net iets sneller achter zijn zus aan kwam dan we eigenlijk hadden gepland. Maar ja, zoals tegenwoordig iedereen weet: kinderen ‘plan’ je niet, die krijg je.

Voor Midas hadden we samen een prachtige dochter op de aardkluit gezet, maar niet bepaald eentje die je in de categorie ‘makkelijke kinderen’ deponeert. Ik kan gerust zeggen dat we afgelopen jaren flink wat te stellen hebben gehad met ons temperamentvolle, eigenwijze meisje.

Bij het hebben van een hectisch gezin begon de schoen voor mij al snel behoorlijk te wringen. Want juist in die periode drong bij mij het besef door dat ik er niet alleen voor anderen wilde zijn, maar zelf ook nog iemand was die wel eens wat wou.

En dat ging dus mooi niet samen. Voor je kinderen moet je er immers altijd zijn, hoe dan ook. Zo raakte ik in een neerwaartse spiraal waarin ik in de eerste plaats moeder diende te zijn, maar tegelijkertijd veel te weinig ruimte voelde om mezelf te zijn en me te kunnen ontwikkelen.

Rust en positiviteit

In het centrum heb ik op verschillende manieren een aantal dingen dat me al lange tijd dwarszat kunnen oplossen. In de eerste plaats was daar natuurlijk het befaamde credo van Rust, Reinheid en Regelmaat. Deze keer niet voor m’n kinderen, maar gewoon lekker helemaal voor mezelf.

Ik had alle tijd om aandacht aan mezelf te besteden, woonde in een hotelkamer met fantastische service, werd dag in dag uit verwend met het heerlijkste (gezonde!) eten en had alleen maar geweldige, positieve en vredelievende mensen om me heen.

Maar er was meer. Bijvoorbeeld de vele seminars en workshops van Klaus, waar ik eerder al over vertelde. Hierin leerden we bijvoorbeeld waarom meditatie en ontspanning zo belangrijk voor het lichaam zijn. Ook deden we verschillende oefeningen om ons brein positief te beïnvloeden. Ik leerde alle ins en outs over ons ego, de maskers die we als mensen opzetten, ons lower self en ons higher self.

Eerlijk gezegd was ik me ergens allang bewust van het meeste van wat er in de seminars naar voren kwam. Maar door de relaxte alfastaat waarin mijn hersenen – door de overdaad aan rust en positiviteit – nu verkeerden, was ik in staat om alle informatie die ik kreeg niet alleen tot me te nemen, maar tot in mijn diepste vezels te laten doordringen en te begrijpen.

Wie ben ik?

Ik deed een aantal volledig nieuwe ontdekkingen.

Tijdens workshops en sessies gingen we aan de slag met verschillende visualisaties. Hier kwam ik erachter welke kracht het denken vanuit het onderbewuste heeft. Voorheen vond ik dit maar iets vaags en dacht ik dat ik alles vanuit mijn ‘gewone’, bewuste manier van denken wel aardig door had.

Inmiddels weet ik dat het onderbewustzijn een geweldig instrument kan zijn om dingen over jezelf te ontdekken.

Tijdens mijn vrije uurtjes hield de inspiratie overigens niet op. Want naast de ‘verplichte kost’ was ik zelf ook flink aan het lezen geslagen. Het bijna 300 pagina’s tellende boek De logica van geluk van Mo Gawdat zat in mijn koffer. Thuis zou ik nooit de moeite nemen eraan te beginnen, maar hier had ik hem binnen no time uit.

Wat een prachtboek!

Voor wie het niet kent: het boek valt binnen de categorie spiritualiteit, maar dan zonder het zweverige zelfhulpgeklets dat je daar vaak bij krijgt. Gewoon lekker nuchter, analytisch en hier en daar zelfs hartstikke wetenschappelijk onderbouwd.

Nog prachtiger was dat het boek voor een groot deel naadloos aan bleek te sluiten bij de dingen die ik tijdens de seminars voorgeschoteld kreeg. Het is me meerdere keren overkomen dat ik iets in het boek las dat letterlijk diezelfde dag tijdens een seminar voorbijkwam.

Ik begon steeds beter te begrijpen hoe ik als denkend mens in elkaar zit. Bijvoorbeeld dat ik niet mijn gedachten ben, of mijn fysieke lichaam. Ook ben ik dieper gaan nadenken over dingen als de ziel en leven na de dood.

Ja jongens, nog eventjes en ik geloof straks ook nog dat er werkelijk engelen met vleugels van liefde in de hemel rondzweven..!

EFT

In Duitsland ontdekte ik een paar nieuwe dingen over het verwerken van gebeurtenissen en lastige situaties. Zo vond ik een boekje in de bibliotheek van het centrum over EFT: Emotional Freedom Techniques. Dit had ik al ooit eens gedaan bij een therapeut, maar ik was er vervolgens niet meer serieus mee bezig geweest.

De methode lijkt op EMDR, maar werkt net wat anders. Bij EFT roep je een bepaalde gedachte of herinnering op die je koppelt aan een negatieve emotie. Je spreekt hier een soort affirmatie bij uit en doet een bepaalde routine waarbij je op verschillende punten op je lichaam drukt.

Et voilà: binnen een paar minuten ben je af van de negatieve associatie. Ik heb het inmiddels voor verschillende dingen gebruikt en jawel, het werkt! Het prachtige van EFT is namelijk dat je het bij jezelf kunt toepassen, gewoon thuis.

Mijn misofonische trekjes zijn dankzij EFT inmiddels als sneeuw voor de zon verdwenen. Chris kan tegenwoordig ongehinderd met smaak een sappig appeltje opsmikkelen terwijl ik in de buurt ben. Voorheen had ik hem het liefst een klap voor z’n hoofd gegeven als hij dit waagde, maar nu zit ik er vrolijk naast.

De Helende Reis

Een andere geweldige methode waarmee ik in het centrum in aanraking kwam is ‘The Journey’. In het Nederlands heeft dit de uiterst spirituele naam ‘De Helende Reis’. Van tevoren werd me verteld dat ik een ‘innerlijke reis’ zou gaan maken.

Alweer zo’n hocus-pocusterm waar de scepticus in mij niet bijster veel mee kon.

Maar vooruit, ik besloot het een kans te geven. The Journey is ontwikkeld door de Amerikaanse Brandon Bays. Zij kreeg in de jaren 90 kanker, en wist dit zelf te genezen. Op basis van haar ervaringen ontwikkelde ze een methode die gericht is op het opheffen van emotionele blokkades en – daarmee –  ons zelfherstellend vermogen.

Tijdens een Journey-sessie los je aan de hand van visualisaties en het doorvoelen van emoties bepaalde blokkades op, veroorzaakt door negatieve ervaringen uit het verleden. Ook kom je tijdens zo’n sessie bij wat Bays ‘Source’ noemt: een soort allesomvattende kracht en liefde die binnenin je ‘ware’ zelf zit.

Moeilijk uit te leggen, maar enorm bijzonder om te ervaren. Tijdens de sessie word je begeleid door iemand die therapeut kan zijn, in mijn geval een psychotherapeut. Maar – alweer zoiets moois – je kunt deze methode ook samen met anderen uit je eigen omgeving toepassen.

Ik deed onder meer een sessie waar mijn band met Jinte centraal stond. Deze is niet altijd optimaal geweest; vooral de afgelopen tijd botste onze energie van beide kanten behoorlijk. En of het nu door de sessie kwam of niet, ik kan wel zeggen dat sindsdien onze connectie weer helemaal is hersteld.

Vanaf het moment dat ik Jinte weer zag, voelde de energie tussen ons compleet anders. Onze communicatie is nu veel opener dan voorheen. Zo fijn!

Life 2

Tijdens de laatste week in het 3E-centrum gingen we niet aan de slag met het verleden, maar met de toekomst: we stelden een nieuw levensplan op. Hierin beschreven we welke dingen in ons huidige leven moesten stoppen of veranderen en benoemden we de dingen die we in ons nieuwe leven juist wel wilden.

Het doel was dat we na onze terugkomst uit het centrum met een fonkelend nieuw ‘Life 2’ zouden starten. Het plan werd onderverdeeld in een langetermijnplanning en een planning voor de komende 90 dagen: de maximale termijn waar je brein zich rationeel gezien op kan focussen, aldus Klaus.

De laatste week ging ik dus flink in de weer met lijstjes maken en doelen stellen. En ja, mijn Life 2 zag er op z’n zachtst gezegd veelbelovend uit! Hierover later meer. Maar goed: hoe mooi mijn nieuwe plannen voor dit nieuwe leventje ook zijn, zomaar opeens staat het er natuurlijk niet.

Hoewel ik een paar eerste stappen heb gezet, mag ik nog een flink stukje verder aan de wandel. Ook betekent het niet dat ik, na het opdoen van al die mooie ervaringen in Duitsland, terug thuis fluitend alle dingen doe die ik voorheen lastig vond.

Wankel evenwicht 

Er zijn zeker dingen die nu stukken beter gaan. Vanaf het moment dat ik thuis was tot afgelopen week voelde ik me zowaar als herboren. Maar ik heb ook gemerkt dat het evenwicht nog behoorlijk wankel is. Het grootste omslagpunt kwam vorige week woensdag.

Ik had weer een controleafspraak met mijn oncoloog. Ze vroeg hoe het met me ging en besprak mijn bloeduitslag. Daaruit bleek dat mijn witte bloedlichaampjes wat aan de lage kant waren. Ze vroeg me een week later terug te komen om opnieuw te kijken.

Op zich niets alarmerends. Maar ik merkte hoe diep mijn weerstand tegen het ziekenhuis inmiddels is.

In plaats van wekenlang de volle focus te hebben gehad op positiviteit en progressie in het leven, lag nu de nadruk weer op compleet het tegenovergestelde: negativiteit, de progressie van de ziekte en angst voor de dood.

Ik voelde me gelijk weer in de hoek gedrukt als passieve patiënt, zonder enige controle over wat dan ook. Overgeleverd aan de onvoorspelbare effecten van medicatie, onderzoeksuitslagen, protocollen en statistieken. Dat was nu dus juist waar ik me de afgelopen tijd van had bevrijd en hoe ik in Duitsland nadrukkelijk niét behandeld werd.

In het centrum was ik gewoon mezelf, met m’n eigen lijf en m’n eigen ziekte. Ik voelde me sindsdien als een paard dat vrij galopperend de woeste natuur in ging. Maar nu voelde ik me meer een beteugelde pony die in een onzeker drafje een rondje om de manege doet.

Gelukkig heb ik me inmiddels weer iets herpakt. Over een paar dagen heb ik een cursus reiki gepland staan, bij een enorm interessante vrouw. Ik voel gewoon dat dit een nieuw, belangrijk deel gaat worden van de koers die ik vaar. Ook heb ik een paar andere leuke dingen op stapel staan.

Jas tegen jas

De uitdaging voor nu: ik moet uit alle macht de kracht zien te behouden om me op mezelf te blijven focussen, maar nu zonder de veiligheid die ik in het 3E-centrum zo sterk voelde. Ook besef ik dat ik die kracht niet alleen in mezelf kan – en hoef – te zoeken.

Ik wandel stevig door op het pad dat ik voor mezelf uitstippel. Deels alleen, deels met ondersteuning van buitenaf.

En ondertussen laat ik me niet gek maken door die mensen in witte jassen. Laatst vroeg ik me opeens af waarom m’n oncoloog die eigenlijk altijd draagt. Zou het niet veel gezelliger zijn als ze het spreekuur gewoon in haar eigen kleding zou doen? Het ‘toeval’ wil dat ik, tijdens een van de visualisaties in het centrum, eens een tovermantel in een kist vond die me onoverwinnelijk maakte.

Het bleek, zo hoorde ik later, zelfs een echte methode te zijn voor het omgaan met lastige situaties: het visualiseren van een jas die je krachtiger maakt. De vorige keer in het ziekenhuis dacht ik vooraf niet dat ik hem nodig had. Maar bij de volgende afspraak trek ik hem gewoon aan.

May the Force (and Source) be with me!