‘Ga jij eigenlijk nog op vakantie?’ Niet zo’n rare vraag, halverwege juli. Ik krijg hem dit jaar natuurlijk vooral van mensen die niet weten ‘wat er speelt‘. Mensen die je wel kent, maar (nog) niet zo goed. En tsja, wat antwoord je dan?
Zo, dat waren even een paar dagen radiostilte vanaf deze kant. Naast dat Chris en ik even flink moesten bijkomen van het gigantische succes van onze crowdfundingactie, liep alles thuis deze week ook lekker druk door.
Best gek eigenlijk, hoe je energie kunt krijgen van een nare ziekte. Kim heeft het, maar ik heb het zelf ook. Die energie dan – niet de nare ziekte.
Maar ook gek hoe je je daarover soms haast een beetje schuldig voelt. ‘Is het wel normaal dat ik er zo luchtig over doe?’
Ik heb mijn zinnen inmiddels dus gezet op vier weken Duitsland. In het plaatsje Remshalden, in de buurt van Stuttgart, om precies te zijn.
685 kilometer ver en 7 uur rijden van mijn kindjes, hoewel die in de weekenden kunnen langskomen (en lang leve videobellen!).
Dus, ik heb een idee.
Zoals ik in mijn vorige blog al een beetje schreef, weet ik zeker dat het ontstaan en het verloop van een ziekte niet alleen worden bepaald door toeval. Dat geldt ook voor het geven van bepaalde behandelingen of medicijnen (en dan maar ‘hopen’ dat die aanslaan!).