Spelend leren
Zo, ik ben weer terug van mijn sabbatical. Of ben hem eigenlijk nog steeds aan het nemen. Nou ja, in ieder geval, ik ben de afgelopen maanden drukker geweest met leven dan met ziek zijn. Een goed teken toch, dacht ik! En dan gelukkig niet de variant van ‘druk’ die neigt naar stress en het verzanden in de alledaagse sleur. Nee hoor, gewoon lekker bezig met het uitrollen en in de praktijk brengen van mijn Life 2.
School
Ik werk nu bijvoorbeeld sinds een tijdje in het vernieuwend onderwijs. Op een echte school, als een soort van echte juf. Vooral met kinderen die net even wat extra aandacht en begeleiding nodig hebben. Op deze school (en daarbuiten) kan ik ze dit voor een groot deel geven.
Zo vul ik mijn dagen tegenwoordig onder andere met het spelen met knuffels, meespringen op de trampoline, doen van gekke toneelstukjes en het spelen van games (ik ben inmiddels zelfs de trotse bezitter van een heus Roblox-account). Spelen en leren gaan tenslotte hand in hand. Ook voor grote mensen! Ontzettend bevrijdend.
New Eden
Waar ik ook – ontzettend bevrijdend – al spelend heb geleerd, is in een vernieuwend retraitecentrum dat bij mij om de hoek blijkt te liggen: New Eden. Ik kwam ermee in aanraking via Henk Fransen. Via zijn nieuwsbrief kon je er een speciaal weekend boeken dat bol stond van de zingevende, inspirerende activiteiten.
Na Duitsland was ik wel weer toe aan een paar nachten in een centrum waar ik ongestoord met mezelf bezig kon zijn. Michelle, mijn ‘gezuster uitzaaiing’ (die ik in het 3E-centrum had leren kennen) ook, zo bleek. Zo kwam het dat wij samen bij wijze van reünie naar Friesland togen voor een eerste kennismaking met New Eden.
De timing bleek ongekend: we bleken die vrijdag precies te arriveren op de 60e verjaardag van Henk Fransen himself. Hij bleek hier tegenwoordig te wonen. Verder had het programma waar wij aan deelnamen trouwens weinig van doen met kanker of andere uitdagende ziektes; er kwamen allerlei verschillende mensen op af, een bonte verzameling van over de hele wereld.
Onze eerste kennismaking met de groep was ietwat ongemakkelijk. Het overgrote deel bleek er al een week te hebben gebivakkeerd en was door alle oefeningen en samenkomsten inmiddels verworden tot een soort van grote knuffelige, vredelievende massa. Ik liep er eerst als een wat onhandig, bang hertje bij en mijn partner in crime was, zacht uitgedrukt, ook nog niet gelijk op haar plek. Maar na wat aftasten besloten we onszelf uiteindelijk maar gewoon in het diepe te storten. En hoe!
Kring
De kern van de weekenden bleek een activiteit te zijn die de geheimzinnige naam Heart IQ Circle droeg. Het enige dat ik er van tevoren over wist, was dat het toch wel behoorlijk mind blowing en life changing moest zijn (en erg Amerikaans).
Bovendien kreeg je er dus schijnbaar een uiterst gelukzalige blik van in je ogen, aan de andere deelnemers te zien. In het centrum kwamen nog geen details naar boven over hoe en wat; we moesten het maar gewoon meemaken.
Op zaterdagmiddag waren we er dan voor het eerst bij. In circle, zoals dat in vaktermen bleek te heten. En potverdikkie, mind blowing and life changing it was! Inderdaad een geval van ‘je had erbij moeten zijn’. Want tijdens een circle gebeurt ontzettend veel meer dan je met woorden kunt beschrijven.
Om toch een idee te geven: ik zou het omschrijven als een soort mix van emotioneel lichaamswerk en familieopstellingen. In de eerste plaats is de circle een plek waar mensen, letterlijk in een kring, de ruimte krijgen om (opgekropte, maar ook positieve) emoties en gevoelens ten volle te beleven en te delen.
Belangrijk is hierbij dat je je niet volledig in jezelf keert, maar juist in contact blijft met de anderen. De mensen in de kring beleven op hun beurt allemaal hun eigen proces. Dit kunnen eigen uitgelokte emoties zijn, maar – nu komt het – ook emoties en eigenschappen van de persoon waar op dat moment de focus op ligt.
Hier wordt vervolgens ook ruimte voor gemaakt; andere deelnemers kunnen zich, als ze zich geroepen voelen, voegen bij de persoon in de kring. Zo ontstaan de meest intense, mooie, levendige, bizarre taferelen waarin situaties worden uitgespeeld en emoties kunnen worden verwerkt.
Leerproces
Voor mij was het deelnemen aan de circle een ware openbaring. Ik moet wel bekennen dat ik het allereerste half uur erg twijfelde of dit hele intense gebeuren daadwerkelijk iets voor mij was. Ik word namelijk altijd een beetje bang als ik zie hoeveel angst en woede andere mensen in zich kunnen hebben. En ja, precies dat werd nu toch wel met bakken tegelijk over me heen gestort.
Tegelijkertijd zag ik in dat dit nu juist mijn eigen leerproces was. Want waarom zou ik hier angstig voor zijn? Al snel ging ik het allemaal op een ander niveau bekijken. Het is tenslotte de maatschappij die heeft bedacht dat we emoties moeten inhouden, rationeel moeten handelen en dat communiceren met woorden het belangrijkst is.
Wat we hier aan het doen waren is nu juist de meest pure, directe manier waarop wij als mensen met elkaar kunnen communiceren. Vanuit de kern van ons mens-zijn: ons gevoel en onze intuïtie, zonder alle poespas er omheen.
Een manier van communicatie die veel van ons, ergens op de weg tussen het kind-zijn en volwassenheid, aardig zijn kwijtgeraakt. Maar wat wij hier als groep met z’n allen op een bijzondere manier wisten te hervinden.
Middelpunt
Het was een prachtig weekend. Maar aan het einde van het eerste weekend voelde mijn ‘proces’ nog niet compleet. Want hoewel ik me inmiddels al wel een aantal keren in de kring had gestort als helpende hand of ‘onderdeel’ van iemand die in de kring centraal stond, had ik zelf nog niet in het – letterlijke – middelpunt gestaan.
Mijn metgezel en ik bleken ook hierin weer eensgezind: we waren ready for more en besloten het weekend erna weer te gaan. Dit tweede weekend was, in tegenstelling tot de keer daarvoor, alleen voor vrouwen. Een heel andere energie, en op een hele andere manier mooi en interessant.
En jawel! Tijdens de allerlaatste circle besloot ik dan eindelijk mijn momentje te pakken en mijn ruimte in het midden te claimen. Niet met negatieve opgekropte emoties, maar juist met een gevoel van vrijheid wat ik wilde delen.
Dit resulteerde uiteindelijk in een heuse dans. Te midden van dertig vrouwen die me bewonderend aangaapten ging ik los. Niet op een ruig rocknummer of heftige drum-&-basstrack, zoals ik dat ‘vroeger’ maar al te graag deed.
Nee, ik besloot maar eens uit mijn comfortzone te stappen en me met hart en ziel mee te laten voeren door een langzaam, fragiel nummer, uitgevoerd door een zangeres (voor degenen die dit niet weten: ik háát zangeressen).
Het was geweldig. Niet alleen om te doen, maar ook om te zien wat het met de anderen deed. Ik vond het fantastisch op te merken dat zoiets simpels als een dans op zo’n krachtige manier zoveel positieve energie door kan geven.
Overigens was er bij mij nog een ander knopje omgegaan: zangeressen zijn bij nader inzien helemaal zo gek nog niet, vind ik nu. Na afloop van dit tweede weekend was ik dan ook nog verder overtuigd: het werken met circles zou iedereen moeten doen!
Verdieping
Mijn overtuiging zit inmiddels zo diep dat ik me voor komende zomer heb aangemeld om een hele week lang een ‘Facilitator training’ te volgen. Tijdens deze week leer je alle ins en outs van Heart IQ en hoe je de principes in je eigen vakgebied kunt toepassen.
Naast Heart IQ ben ik trouwens ook nog steeds flink bezig met twee andere tools die ik afgelopen zomer heb ontdekt: Reiki en EFT. Beide zet ik regelmatig in voor mezelf en anderen. Vooral Jinte lijkt er veel baat bij te hebben, erg bijzonder! Ook met De Helende Reis wil ik binnenkort nog verder aan de slag.
Maar het (zweef)feest is daarmee nog niet compleet. Er is er nog een uiterst interessant dingetje dat ik op zeer korte termijn verder ga uitdiepen: reconnective healing.
Een tijd geleden heb ik al eens een paar sessies hiervan mogen ervaren. Erg veel bijzonders verwachtte ik er – wederom redenerend vanuit mijn nuchtere ego – toen niet van. Maar potverdikkie, ook dit was me toch ook wel weer even een uiterst baanbrekende ervaring! Hierover later meer…