Zo zeg, op dit blog gebeurt ook al een tijdje niks. Da’s vast geen goed teken. Zou je misschien denken hè? We hebben al van meerdere mensen dergelijke geluiden gehoord. Maar gelukkig is het niet zo: het gaat juist hartstikke goed met Kim!
Als je mij een paar jaar geleden had verteld dat ik nu met een bloedserieus gezicht dingen over handopleggingen en energiestromen tot me zou nemen, had ik smakelijk gelachen. Ik bedoel: kom nou toch.Lees meer
Daar lig ik dan. Op een bankje. In een badkamer in Remshalden, een half uur van Stuttgart. Kim zit in de slaapkamer te lezen. Boven me, aan de muur, hangt aan een metalen haakje een plastic kan. Een soort maatbeker. Er zit 750 milliliter lauwe koffie in.
‘Ga jij eigenlijk nog op vakantie?’ Niet zo’n rare vraag, halverwege juli. Ik krijg hem dit jaar natuurlijk vooral van mensen die niet weten ‘wat er speelt‘. Mensen die je wel kent, maar (nog) niet zo goed. En tsja, wat antwoord je dan?
Best gek eigenlijk, hoe je energie kunt krijgen van een nare ziekte. Kim heeft het, maar ik heb het zelf ook. Die energie dan – niet de nare ziekte.
Maar ook gek hoe je je daarover soms haast een beetje schuldig voelt. ‘Is het wel normaal dat ik er zo luchtig over doe?’
Hoe reageer je wanneer je op je drieëndertigste hoort dat je uitgezaaide borstkanker hebt? Begin je zachtjes te huilen? Staar je de boodschapper met open mond aan? Val je van je stoel?
Kim niet.