Kim demarreert

Als je mij een paar jaar geleden had verteld dat ik nu met een bloedserieus gezicht dingen over handopleggingen en energiestromen tot me zou nemen, had ik smakelijk gelachen. Ik bedoel: kom nou toch.

Maar toen brak de spreekwoordelijke pleuris uit. En dan ga je toch ineens anders naar dingen kijken.

Pootjebaden of zwemmen?

Mocht het je ontgaan zijn: Kim is vol overtuiging in de spiritualiteit gedoken. Van de hoogste duikplank. Ik ben er zelf nog niet achteraan gesprongen, maar kijk wel geïnteresseerd (en geïntrigeerd) toe vanaf de rand van het zwembad. Met mijn broekspijpen opgestroopt en een biertje in mijn hand.

In een notendop is dat de situatie zoals-ie nu bij ons thuis is. Het maakt me soms een tikje onrustig. Ik moet wel in de buurt blijven. Want wat nou als Kim zo diep duikt dat ze in een ander zwembad uitkomt?

Een nieuw pad

Hoewel ik me er dus zelf niet actief in verdiep, krijg ik natuurlijk veel mee van wat Kim leest en hoort. En heel eerlijk: af en toe klapperen mijn oren. Maar voor het grootste deel geldt dat er echt wel wat in zit. Dat Spirituele Pad™ is helemaal zo gek nog niet.

Vooropgesteld: ik moet nog steeds af en toe grinniken om bepaalde theorieën. Maar ik doe ze niet meer bij voorbaat af als onzin.

Het inslaan van dat Spirituele Pad™ is trouwens typisch iets voor Kim. Niet om het feit dat het spiritueel is, maar wel omdat het een nieuw pad is. Dingen ondernemen, ontdekken, in jezelf investeren, geestelijk groeien – die actieve houding kenmerkt haar. En dat bewonder ik.

Zelf ben ik minder bezig met mijn geestelijk welzijn. Minder dan Kim, maar misschien ook wel minder dan ik eigenlijk zou moeten. 

Het feit dat Kim’s reiki-sessies bij mij weinig doen, zegt wellicht inderdaad iets over de mate waarin ik ervoor open sta. Het zou mooi zijn als ik nu over mijn kin wrijvend naar het plafond zou staren. Maar dat gaat niet, ik ben aan het typen.

Live Slow

Terwijl Kim zoveel mogelijk naar Andy van Headspace luistert, volg ik trouw de podcast Live Slow, Ride Fast – grotendeels slap geouwehoer over wielrennen. Een stuk minder diepzinnig en verheffend. (Wel echt een aanrader, trouwens.)

In de laatste aflevering van de podcast ging het overigens zowaar even over De Helende Reis. Bram Tankink, of all people, begon erover. Dat heb ik Kim toch mooi even laten horen.

Kim haat wielrennen trouwens. Maar dat terzijde.

Een lang verhaal kort: Kim weet precies waar ze mee aan de slag moet, en dat doet ze vol overtuiging. Dit is ook wat haar op dit moment zo krachtig maakt. En waar ik nog wat van kan opsteken.

Vol in de aanval

Toen Kim – wanneer was het ook alweer, de tijd gaat snel – haar diagnose kreeg, stond ze direct te trappelen om aan de slag te gaan. Geheel in lijn met haar karakter. En potverdikkie, aan de slag ging ze!

We zijn inmiddels een paar maanden verder, en ze heeft zich niet ingehouden. Als je dit blog volgt – en dat doen jullie, tof is dat! – weet je ongeveer hoe en wat. Ze ging vol in de aanval. Ze demarreert regelmatig tegen de wind in, maar ook net zo makkelijk op de steilste helling.

Trots

Vaak krijg ik te horen dat mensen bewondering hebben voor de manier waarop wij omgaan met de situatie. Maar ik wil hier graag nog maar eens een keer duidelijk maken dat die strijdbare houding volledig bij Kim zelf vandaan komt. Ik ga mee in haar wiel en probeer af en toe wat kopwerk voor haar te doen.

Als ík het was die deze diagnose had gekregen, had ik nu waarschijnlijk nog op dezelfde manier geleefd als daarvoor. Ik was niet bij de pakken neer gaan zitten – dat ook weer niet. Maar ik denk ook niet dat ik op dezelfde manier de knop om had kunnen zetten.

Kim wel. Ze schakelde een tandje hoger en liet het zwoegende peloton achter zich. All guns blazing. En dat vind ik reteknap.

Tuurlijk, het gaat niet altijd van een leien dakje. Hoge pieken wisselt ze af met diepe dalen. Maar Kim’s doorzettingsvermogen zorgt ervoor dat ze volhoudt. Soms vergeet ik zelfs een beetje wat er met haar aan de hand is, zo energiek is ze.

Ik ben trots op haar, en dat wil ik hierbij even zwart op wit zetten. Misschien een beetje zelfbevlekkerig, om dat op haar eigen blog te doen. Maar fuck it!

Knecht

Als ik de komende tijd 10 procent van Kim’s wilskracht en actieve houding over kan nemen, teken ik daar direct voor. En intussen doe ik m’n best om niet die drol van een toeschouwer te zijn waar ze in volle demarrage tegenaan rijdt.

Dan liever de knecht die haar uit de wind probeert te houden en zo nu en dan naar de auto afzakt om een paar bidons te halen.

Had ik al gezegd dat ze niet van wielrennen houdt?

Kom op Kim! Doortrappen! Je kunt het!

P.S. Hou je ook niet van wielrennen? Volgende keer beter!