Het avontuur gaat verder…
En daar is hij dan toch. Mijn eigen blog over kanker. Hoera!
Het is bijna drie jaar geleden dat ik erachter kwam dat ik borstkanker had. Op het moment dat ik dit hoorde, gebeurde er bij mij iets geks.
Er was geen gevoel van angst of ongeloof dat me overviel, maar eerder een gevoel van kracht en nieuwsgierigheid. Ik was niet voor niets ziek, hier moest ik iets mee!
Voor die tijd was ik nooit bewust bezig geweest met ziekte en gezondheid. Ik wist ook niet beter dan dat je gewoon naar de dokter ging als je ziek was, en die wel wist wat hij moest doen. Maar al snel kwam ik erachter wat voor een enorme wereld er schuilgaat achter de geneeskunde zoals wij die vanuit onze eigen, ‘gewone’ maatschappij kennen.
Voor de goede orde: ik heb mezelf altijd als een ronduit nuchter persoon beschouwd. Zo vond ik yoga en meditatie maar een hip, zweverig gedoetje en gingen dingen als geneeskrachtige planten in mijn hoofd samen met hekserij en hocus-pocus.
Maar hoe verder ik me in het alternatieve gebeuren ging verdiepen, hoe interessanter ik het begon te vinden.
Nu ben ik de laatste om te beweren dat er niet zoiets als kwakzalverij bestaat. Veel van wat ik tegenkwam had hier een trekje (of een flinke trek) van – daar trap ik als academicus natuurlijk niet zomaar in. Maar daarnaast las ik ook talloze logische, goed onderbouwde theorieën en (echte!) ervaringsverhalen die mij deden beseffen dat ons lichaam zoveel meer is dan een grote homp cellen die ‘toevallig’ goed of niet goed functioneert.
Zo ben ik ervan overtuigd dat nog steeds enorm onderschat wordt hoeveel invloed ons brein heeft op de gezondheid van ons lichaam. Om nog maar te zwijgen over de impact die slechte (en goede!) voeding daadwerkelijk op ons heeft.
En dan, over die hompen cellen gesproken. Afgelopen week bleek dat die woekerende cellen er bij mij dus toch nog steeds zitten. Ondanks alle behandelingen, die ze toch op z’n minst even hadden moeten afschrikken, had een enthousiaste nieuwe groep zich alweer ergens weten te nestelen. In m’n heup, om precies te zijn.
Dat is overigens de laatste stand van zaken: andere scans moeten nog laten zien of zich ook niet op andere plekken van die verdachte rakkers verschanst hebben. Kans op genezing is er niet meer, maar er staat waarschijnlijk nog wel een batterij medicijnen klaar om de boel te rekken. Dat dan weer wel!
Toen ik afgelopen week hoorde wat er met me aan de hand was, was ik eerlijk gezegd niet verbaasd. Want hoewel ik de afgelopen tijd had gedaan wat binnen mijn bereik lag om goed voor mezelf te zorgen, was de klad er toch wel weer wat in gekomen. Zo gunde ik mezelf wat vaker een extra chipje of glas wijn, nam ik nog weinig bewust tijd voor mezelf en verzoop ik enorm in de hectiek die een gezin met peuter en (pittige) kleuter met zich mee brengt.
Stiekem wist ik: als het op deze manier doorging, zou mijn lichaam weer in opstand raken. En zo geschiedde. Kut!
Maar toen ik het nieuws deze keer hoorde, gebeurde dat gekke dingetje weer. Zowaar verscheen daar – plop – weer die oerkracht van een paar jaar geleden. Gelukkig! Niks drama en existentiële gedachtes; een serieus actieplan was hetgeen dat er nu moest komen.
Natuurlijk, ik ben me ervan bewust dat ik serieus ziek ben. Ik heb ook niet de overtuiging dat ik – als ik maar een beetje gezond eet en wat yoga doe – straks fluitend de zeventig haal. Maar een stuk of wat extra goede jaren moeten er toch op z’n minst uit te slepen zijn!
Ben je benieuwd welk plan zich inmiddels in mijn hoofd heeft ontvouwd? Je leest het snel.