We zijn er bijna!

Het zit er alweer bijna op hier. Het is de laatste avond, morgen zit ik weer in de auto richting Nederland. Met behalve m’n gepakte koffer ook een boel extra bagage die ik de afgelopen weken heb verzameld. Niet in een tas, maar in mijn hoofd en op papier. Ik had echt nooit kunnen bedenken dat ik in die vier weken zoveel zou leren en meemaken als ik hier heb gedaan.

Ook had ik niet gedacht dat die tijd zo ontzettend snel voorbij zou vliegen. Het bloggen is er daardoor wederom wat bij ingeschoten, daarom eerst nog weer even terug naar waar ik de vorige keer gebleven was: het weekend met de kindjes.

Net als in de film

Waar we hier doordeweeks meestal druk in de weer zijn met onze afspraken en workshops, mogen we de weekenden dus voor een groot deel lekker zelf invullen.

Het tweede weekend kwamen Chris en de kindjes hier, vergezeld door vriendin annex oppas Anne. Het oorspronkelijke plan was dat ze hier in het centrum in een kamer zouden slapen. Maar gezien de beoogde rust en regelmaat werd dat uiteindelijk toch maar een huisje in de buurt.

Toen ze vrijdagavond oververmoeid hier uit de auto stapten, ontvouwde zich zowaar een scène uit een film. Ik stond in de deuropening (een grote deur met een net zo grote trap ervoor), en Jinte en Midas renden zo hard ze konden op me af. ‘Mamaaa!’ riepen ze tegelijk.

Extra vreugde in de tent

Nu moet ik bekennen dat ik de eerste anderhalve week zo bezig was met mezelf, dat ik de kindjes nog niet eens had kunnen missen. Sterker nog: het was stiekem wel heerlijk, zo alleen. Maar nu was ik toch enorm blij om ze weer in m’n armen te kunnen sluiten. Gelukkig maar!

Ook de rest van de club hier was wel blij met een beetje extra joie de vivre in de tent. De eerste nacht hielden Jinte en ik samen een klein slaapfeestje in mijn kamer en ze sliep gezellig bij mij in het grote bed. Op zaterdag mocht ik er even tussenuit, naar het knusse huisje waar Chris en de rest sliepen.

En ik beken: die avond heb ik mijn eerste zonde begaan. In plaats van het nuttigen van mijn dagelijkse soepje in de avond, at ik in het huisje een heel bord avondeten mee. Bloemkool met aardappeltjes welteverstaan, wat ik volgens het dieet hier allebei best mag eten.

En ach, een dagje wat extra bunkeren is misschien ook niet slecht. Kon ik daarna weer even een paar dagen op m’n soepjes teren.

Dikke Duitsers

Zondag bedachten we om naar een openluchtzwembad te gaan. En daar zaten we dan. Een hele middag tussen de ietwat gezette Duitsers, volop aan de worsten en patatten (de Duitsers dus, niet wij). Dat was wel weer even een reality check! Maar een fijn dagje was het zeker.

De avond gooide dan weer een beetje roet in de soep. Eenmaal terug in het centrum was het namelijk alweer tijd voor afscheid.

Ook hierbij stond de spreekwoordelijke filmcamera weer vol te draaien. De tranen, knuffels, nog meer knuffels en bemoedigende woorden vlogen in het rond. En ook hier stond ik weer in de grote deuropening, maar nu al snikkend en zwaaiend naar die twee kleine zielige kindjes.

Toen ze wegreden ging ik noodgedwongen weer over tot de orde van de dag: m’n soepje stond met smart op me te wachten in de eetzaal.

Dr. Budwig: het verhaal

Dan nu maar eens het verhaal achter alle soepjes, salades, groenten, boekweit en bergen kwark met lijnzaadolie die we deze weken voorgeschoteld kregen.

Klaus en Lothar – de oprichters van het centrum – werkten in hun beginjaren nauw samen met een pittige tante, zoals we hebben begrepen uit de smeuïge verhalen van Klaus. Haar naam? Dr. Johanna Budwig, biochemicus.

Dr. Budwig deed jarenlang onderzoek naar kanker en de werking die voeding hierbij kan hebben. Op basis van haar bevindingen stelde ze in de jaren vijftig een protocol op. Ze werkte zelf decennia lang met mensen die kanker hadden, met overtuigend succes.

Kwarkmix

De basis van Budwigs protocol is het zogenaamde ‘olie-proteїnedieet’. Bij het ontbijt en de lunch eten we elke dag twee keer een portie magere kwark, gemengd met melk en lijnzaadolie.

Budwig gaat in haar theorie uit van het idee dat kankercellen zich tot normale cellen kunnen delen door middel van het opnemen van lichtenergie. Deze energie vangen we op via de zon, maar krijgen we ook binnen via verse producten als groente en fruit. De kwarkmix vormt, door zijn specifieke chemische samenstelling, als het ware een brug tussen de cellen die gerepareerd moeten worden en de lichtenergie die we binnenkrijgen.

Budwig was destijds al van mening dat zuivel ook minder goede dingen in ons lichaam doet. Naast de kwarkmix zijn zuivelproducten – op af en toe wat (geiten)kaas na – dan ook niet toegestaan. Maar omdat kwark volgens haar een onmisbaar ingrediënt is bij het opwekken van de chemische reactie met lijnzaadolie, eet je dit wel.

De voordelen wegen in dit geval dus op tegen de nadelen.

Sapjes

Hetzelfde geldt voor een tweede onderdeel van het dieet, een dagelijkse dosis van 100 ml ananas- of papayasap. Hoewel fruitsapjes natuurlijk barsten van de fruitsuikers, zitten in deze sappen ook bepaalde enzymen die mensen met kanker voor een groot deel blijken te missen. Met het sapje worden deze aangevuld en kan je lichaam nog beter aan het werk.

En dan dat andere sapje: de heerlijke geperste zuurkool waar we de ochtend zo fris mee starten. Je begrijpt dat we die ook niet zomaar voor de leuk drinken. In zuurkoolsap zit namelijk linksdraaiend melkzuur, wat de beschermmuur afbreekt die kankercellen om zich heen bouwen. Hierdoor kan het dieet optimaal zijn werk doen.

Boekweit tegen de honger

Oh, en dan de boekweit. Behalve dat er goede voedingsstoffen in zitten, is de voornaamste taak van boekweit… het vullen van de maag! Want die lieve mevrouw Budwig wilde ons niet op alleen maar een beetje kwark, groente, fruit en nootjes zetten.

Boekweit schijnt een bijzonder lage energieafgifte te hebben, waardoor je langer vol zit. Gelukkig is het trouwens niet alleen boekweit wat de pot schaft, maar doen bijvoorbeeld ook zilvervliesrijst en quinoa mee in het dieet.

Eén keer per maand mogen we zelfs volkorenpasta. Feest! Sowieso is het eten hier elke keer een waar feestje (zie de foto).

Op consult bij de Heilpraktikerin

Hier in het centrum wordt weinig met reguliere methodes gewerkt, als het gaat om het beoordelen en testen van onze gezondheid. Er is wel een arts verbonden aan het centrum, waar mensen zo nodig naar doorgestuurd worden. Bijvoorbeeld om bloedwaardes te laten checken, of iets anders dat in het ‘reguliere medische circuit’ dient te gebeuren.

Het centrum is namelijk geen ziekenhuis, iets wat ze zelf ook sterk benadrukken.

Dit betekent overigens niet dat er niet naar onze vooruitgang wordt gekeken. In de eerste plaats kunnen we altijd alles overleggen met Elke, de Heilpraktikerin. Zij werkt al meer dan 10 jaar hier in het centrum, dus weet inmiddels aardig wat ze moet doen en kan verwachten. Met haar hadden we gedurende de afgelopen weken een aantal consulten, waarin we alles rond onze gezondheid bespraken.

Mysterieus drankje

Tijdens het eerste consult, in de week dat Chris er ook nog was, stonden er voor ons twee glazen klaar. Ernaast stond een stijlvolle, donkerblauwe fles. We dachten dat het een welkomstdrankje was, of iets in die richting. Maar nee, niks gebeurt hier zonder een hele specifieke reden.

Het bleek een speciaal soort water te zijn dat op een specifieke manier reageert met je smaakpapillen. Afhankelijk van hoe het water in je mond smaakt, kan gedetecteerd worden welke organen in je lijf niet optimaal aan het werk zijn.

Toen ik een slokje nam werd het water eerst enorm bitter, met een zoete, stevia-achtige afdronk. Bij Chris smaakte het totaal anders: het was alsof hij een pot ansjovis in z’n geheel naar binnen werkte.

De diagnose: in mijn geval hadden de nieren een oppepper nodig. De vissmaak bij Chris duidde op een ongemakkelijk werkende lever (stop dan ook eens met die biertjes, joh).

Whiskey 0.0%

Voor mijn nieren kreeg ik een potje druppels, waarvan ik er dagelijks vijf in een glaasje water moest doen. De eerste keer dat ik het nam, kwam de aardse, ietwat houterige smaak me ergens vaag bekend voor. En na de tweede keer wist ik het: whiskey! Wel zonder de scherpe smaak van alcohol, dat zit er ook niet in.

Ik verblijd m’n nieren nu elke dag graag met het spulletje, hoewel ik moet bekennen dat ik er de afgelopen weken wat laks in ben geweest. Vandaag was het drankje dan ook wederom wat bitter. Dus ik druppel nog even door!

Goed bloed

Er is nog iets bijzonders dat wordt ingezet om onze gezondheid te beoordelen: de donkerveld-bloedanalyse. Bij deze test wordt een druppeltje bloed onder een microscoop gelegd, waarmee goed te zien is hoe alle onderdeeltjes in het bloed werken.

Te zien is bijvoorbeeld of de witte bloedlichaampjes goed hun best doen om ons te verdedigen, of hoe de rode bloedlichaampjes zich gedragen. Ook kunnen er allerlei gekke vormpjes en vlekken gevonden worden die ergens op kunnen wijzen.

Op één van de eerste dagen kreeg ik zo’n test. Ralf, de olijke meneer die de test uitvoerde, wist me toen te vertellen dat mijn bloed er al aardig goed uitzag. Er was sprake van wat verzuring (wat bijna iedereen heeft), maar verder was er niet veel geks te zien. Bovendien deden mijn witte bloedcellen precies wat ze moesten doen: vechten als een malle.

Zin in zuurkoolsap

Van anderen uit de groep had ik gehoord over drastische veranderingen, toen het bloed voor de tweede keer werd getest. Toen ikzelf gisteren de test weer kreeg, viel dit enigszins tegen.

Mijn bloed leek ietsje beter, maar niet veel. Maar eigenlijk was dit alleen maar goed nieuws, bedacht ik later. Thuis was ik bijvoorbeeld al een tijdje gestart met het Budwig-ontbijt en was ik weer op m’n gezondst gaan eten – blijkbaar is dit geen enorm verschil geweest met het dieet dat ik hier volg.

Dus ik ga thuis lekker verder met waar ik gebleven was, aangevuld met wat dingen van hier. Het zuurkoolsapje bijvoorbeeld: nu al zin in!

Levenscollage

En dan, mijn onverwachte hoogtepunt van deze vier weken: we mochten collages maken! Nu had ik dit zo’n twee jaar geleden toevallig uitgeroepen tot mijn nieuwe hobby. Ik weet niet waarom, maar ik heb een groot zwak voor collagekunst. Toch heb ik er – op het geven van een enkele workshop na – in de tussentijd weinig mee gedaan.

Ik was dan ook helemaal in m’n nopjes toen we als opdracht kregen een collage te maken van onze ideale toekomst. De seminarruimte werd omgebouwd tot knip- en plakatelier, waar we de hele week aan onze creatie mochten werken.

Iedereen ging meteen vol aan de slag. En niet alleen die middag, maar dagenlang was de ruimte een creatieve broedplaats van jewelste. Zelfs tot in de late uurtjes zaten we er te knutselen. Ze zeggen niet voor niets: kunst verbindt!

Ik weet het nu in elk geval echt zeker: puzzelen met plaatjes is mijn roeping. Thuis ga ik dus sowieso verwoed met m’n hobby verder.

Colonhydro of massage?

Tot slot was er nog iets met de colonhydrotherapie. Bij ons aan tafel al weken een geliefd onderwerp voor het maken van ranzige grappen, maar dat terzijde. Nieuwsgierig als ik ben, besloot ik het ook maar eens uit te proberen.

Uiteindelijk werd het iets met sprinten door de gang naar de wc, met een handdoekje om m’n kont. Niet echt mijn afdeling, zo bleek. In plaats daarvan ging ik gisteren dus maar weer voor een ontspannende energetische massage. Een veel betere afsluiter van deze vier weken, zeg ik.

Terug naar de echte wereld

En dan nu ook maar de afsluiting van mijn blog hier, voor de laatste keer vanuit Duitsland. Zoals ik al zei heb ik enorm veel geleerd en is de sfeer hier onbeschrijfelijk fijn. Maar ik voel dat ik er inmiddels ook wel weer helemaal klaar voor ben om weer de echte wereld in te gaan.

Strakjes thuis zal ik nog een overkoepeld verslag geven van alles wat ik tijdens mijn verblijf op deze prachtige plek heb opgedaan. En wees niet bang, daar kan ik zo weer een blog van 2000 woorden mee vullen.

Maar goed, eerst maar eens even m’n koffer inpakken hier… Bis später!

—

P.S. Ik kan nu ook eindelijk mijn lieve zusje en geweldige familie bedanken voor de prachtige aftelkalender die jullie hebben samengesteld. Fantastisch! Ik ben heel braaf geweest en heb elke dag een nieuwe bladzijde omgeslagen. Dit maakte iedere dag nog mooier dan hij al was 🙂