Op vakantie

‘Ga jij eigenlijk nog op vakantie?’ Niet zo’n rare vraag, halverwege juli. Ik krijg hem dit jaar natuurlijk vooral van mensen die niet weten ‘wat er speelt‘. Mensen die je wel kent, maar (nog) niet zo goed. En tsja, wat antwoord je dan?

Koetjes en kalfjes

Meestal is dit het moment waarop ik een poging doe de situatie rondom Kim uit te leggen. Ik wil niet geheimzinnig doen over wat er aan de hand is. De vraag ontwijken kan wel, maar doe ik ook liever niet. Daarnaast is het de ultieme manier om een gesprek over koetjes en kalfjes razendsnel een andere wending te geven.

Dat brengt me direct bij het dubbele gevoel dat ik erbij heb. Ik wil mensen die ik niet goed ken eigenlijk helemaal niet zo’n bericht op hun bord gooien. Mensen die (vanzelfsprekend) geen idee hebben en die je dus min of meer vanuit het niets gaat vertellen hoe de vork in de steel zit.

Een beetje gecompliceerd

Dus dan sta je op het schoolplein met een vader of moeder die je net een paar maanden kent. Of je zit in de stoel bij de kapper (hoi Linda, ik denk niet dat je dit gaat lezen, maar je weet maar nooit). Meestal gaat het over kindjes en alles daaromheen. Maar: je weet dat de vraag eraan zit te komen, het is immers juli. Ah, daar is-ie al.

Elke keer vind ik het een uitdaging om het zo goed mogelijk te formuleren. Meestal begin ik met ‘Nou… ehm, het is een beetje gecompliceerd.’ Of iets in die trant. Om dan te vertellen hoe het zit. Niet meteen, maar met een aanloopje.

Na een zin of drie kom je onvermijdelijk bij de kern van het verhaal. En dan heb je het ineens helemaal niet meer over op vakantie gaan. De koetjes en kalfjes rennen, bij wijze van spreken, heel snel de wei uit.

Klein klokje

Verhalen uit je privéleven aan de grote klok te hangen, dat doe je niet. Zo denk ik er normaal gesproken over. Toch vind ik het nu prettig als mensen in mijn omgeving weten wat er bij ons speelt. Het zou immers nog best een tijdje kunnen duren.

Laten we het er maar op houden dat ik momenteel mijn privéleven aan een klein klokje hang.

Maar tot zover dit stukje van het verhaal, vanuit mijn perspectief. Het moest er even uit. Ik hoop dat je er nog bent; over naar de orde van de dag.

Logistiek draaiboek

Wat gebeurt er intussen bij ons? Kim is de afgelopen weken een paar keer op en neer naar het ziekenhuis geweest. En ze heeft allerlei interessante mensen leren kennen. Maar daar vertelt ze zelf vast nog wel iets over.

We zijn daarnaast vooral druk bezig met het logistieke draaiboek voor augustus. Het is immers al bijna zover.

Op 29 juli gaan Kim en ik samen richting Zuid-Duitsland. Na diverse opties te hebben afgewogen (auto, vliegtuig, fietsen – die laatste viel al vrij snel af) hebben we besloten met de trein te gaan. Duurt een uurtje of acht, maar je kunt onderweg van alles doen: werken, blogjes schrijven, een film kijken, eindelijk weer eens een boek uitlezen – dat is toch allemaal best tricky als je ondertussen naar de strepen op de Autobahn tuurt.

Excel-sheet

De kindjes hebben inmiddels vakantie en logeren die week – en gedurende de weken daarop ook regelmatig – bij hun opa’s en oma’s (even een shout-out naar die opa’s en oma’s: wat moesten we zonder jullie!?). Dat moet het voor mij mogelijk maken nog een beetje te werken in augustus.

Als ik zelf na dat eerste weekje terug thuis ben, heb ik een Excel-sheet klaarstaan (hij is bijna af) waarin ik zie op welke dagen de kindjes bij welke oppasvrijwilliger zijn. Niet dat zo’n schema per se nodig is, maar in mijn hoofd worden dingen nu eenmaal nogal snel een chaos.

Niet alleen opa’s en oma’s, maar ook broers, zussen, ooms, tantes, buren, vrienden en vriendinnen hebben zich aangeboden. Wat een fijne mensen zijn jullie!

Ter relativering: er zijn alleenstaande ouders die pak ‘m beet 365 dagen per jaar in hun eentje hun kinderen hebben, dus dan kan ik het ook wel drie weekjes. Ik wil niet de suggestie wekken dat het allemaal verschrikkelijk ingrijpend gaat zijn.

Oh ja, vergeten we bijna Lola: de hond. Die gaat een week bij haar beste vriendin in een Tunesische familie (jazeker!) logeren – dat komt dus óók helemaal in orde.

Mama’s slechte cellen

Kim heeft onze dochter van 4 inmiddels wat gedetailleerder verteld wat er met haar aan de hand is. Jinte leek het te begrijpen en vertelde het een dag later direct door aan haar oma: ‘We weten nu eindelijk waarom mama zo’n last van haar heup heeft: het komt door de slechte cellen!’

Goed, tot zover deze update van mijn kant. Kim probeert uit alle macht om ook weer een blog te publiceren, maar ze heeft steeds net niet de tijd om er eentje af te maken. ‘Ik denk maandag’, zegt ze. Dus geef haar nog een paar dagen.