Beste van twee werelden

Leuk idee was het wel, het bijhouden van zo’n blog. De tijd vinden om ook daadwerkelijk regelmatig iets te plaatsen is echter weer een heel ander verhaal. Maar jawel, het is weer gelukt!

Drukke boel

Afgelopen weken waren net even iets voller dan ik eigenlijk had gepland. Zo mocht ik een paar dagen knutselen met kinderen op een festival, had ik talloze afspraken in het ziekenhuis -inclusief de lange wachttijden die je daar gratis bij krijgt -, heb ik interessante mensen leren kennen in de kankerscene (waarover later meer) en mocht ik tussendoor nog ergens mijn 34^e verjaardag vieren.

Ook de voorbereidingen voor mijn tripje gingen me niet in de koude kleren zitten. Het inpakken van m’n koffer en het doen van de laatste dingetjes voor mezelf was daarbij bijzaak; ik vond het vooral belangrijk om alles zo goed mogelijk voor de kindjes te regelen, zodat ik zeker wist dat ik met een gerust hart weg kon gaan.

En jawel, vertrokken ben ik. Zondag hebben Chris en ik de trein gepakt naar Stuttgart, waar we een nacht in een hotelletje verbleven. Net vakantie! De volgende ochtend zijn we verder gegaan naar het 3E-centrum, net buiten de stad. En ook hier heerst zowaar een vakantiegevoel. Weliswaar met een strict schema, maar de omgeving en de hotelservice maken veel goed.

Even terugspoelen

Daarover later meer, ik zal eerst nog even terugspoelen naar de afgelopen weken. In mijn vorige blog vertelde ik dat ik onderweg was naar Amsterdam en later over mijn belevenissen aldaar zou schrijven. Hierbij!

Ik ging logeren bij mijn lieve vriendinnetje Liselotte. Onze geschiedenis gaat al aardig wat jaartjes terug, waarin wij samen (niet nader te definiëren) wilde tijden hebben beleefd. Maar net als ik, is ook Liselotte sinds kort een aardig stukje op weg naar innerlijke rust en bezinning.

Waar we vroeger hoogstwaarschijnlijk zouden gaan dansen en sjansen in een of andere foute club, besloten we het deze keer dan ook over een andere boeg te gooien: we gingen naar een meditatief concert. Met Neerlands eigen spirituele goeroe Tijn Touber, in een hippe bedoening die de Nieuwe Yogaschool heet.

Hip of hippie

Toen we er binnenkwamen, voelde ik me in eerste instantie ietwat misplaatst. Waar wij ons durfden te vertonen in onze dagelijkse outfit, voerden vooral de kekke yogaleggings en fleurige harembroeken de boventoon.  Om de sfeer compleet te maken, hadden een paar enthousiastelingen zich zelfs al in lotushouding neergevlijd, ruim voor het concert begon. Ook de aanwezige matjes, kussens, blokken, en andere yoga-gadgets  vonden gretig aftrek.

Ik dacht even dat het concert bij nader inzien een pittige yogasessie zou worden, of dat iedereen op z’n minst flink meditatief uit z’n dak zou gaan (op blote voeten, uiteraard). Maar nee hoor, niks van dat alles. We mochten gewoon anderhalf uur lang op ons matje liggen ontspannen, en ons mee laten voeren door alles wat er gespeeld en gezegd werd. Lekker!

Vleugels van liefde

Ik moet bekennen: toen er na een tijdje vol passie gezongen werd over ‘engelen met vleugels van liefde’, waren ze me wel even kwijt. Ook de visualisatie dat ik mijn lichaam één moest laten worden met Moeder Aarde, ging er niet helemaal in (hoezo Moeder Aarde? Ik lig hier op de vloer van een yogazaal in een gebouw, middenin Amsterdam). Maar ontspannend was het in elk geval wel. En laat dat nou de essentie zijn, toch?

Toen we na het concert met nog een andere vriendin een bar indoken om een gembertheetje te drinken (alcohol is zó overrated), bleek dat we allemaal op een heel eigen manier iets uit de avond hadden gehaald. En dit is nou denk ik precies wat het belangrijkst is. We hoeven niet allemaal superspiritueel, alternatief, of juist hip en mainstream te zijn. Natuurlijk kan je het één of het ander bij je passen, maar een beetje van allebei mag ook best! Je pakt er gewoon zelf de dingen uit die goed voor je voelen.

Radioactieve oorlog?

Hetzelfde probeer ik ook te doen als het gaat om mijn behandeling. Gelukkig merk ik dat ik wat dat betreft steun krijg uit zowel het ziekenhuis als van het centrum hier. Zo moest ik een paar weken geleden last-minute de keuze maken of ik mijn heup wilde laten bestralen. Voor wie ik de afgelopen maanden niet gezien heb: ik loop tegenwoordig niet al te charmant. Nu heb ik wel van de nood een deugd gemaakt door een behoorlijk blits paar krukken aan te schaffen, maar erg praktisch is het niet.

Toen ik het met mijn radiotherapeute had over de verschillende mogelijkheden voor bestraling, stond de datum voor mijn vertrek naar Duitsland al vast. In mijn hoofd ging dat op dat moment niet zo goed samen; een holistische behandeling met de focus op het zelfherstellende vermogen van het lichaam, versus een radioactieve oorlogsvoering binnenin me.

Wat schetste mijn verbazing: de radiotherapeute ging compleet mee in mijn verhaal en begreep mijn twijfel. We spraken uiteindelijk af dat ik er thuis verder over zou nadenken. Bij de deur gaf ze me een hand en zei: ’veel succes in Duitsland. Hopelijk doet het je goed, en zie ik je niet weer!’ Wow, dat is nog eens buiten de kaders denken.

Synergie

Een paar dagen daarna kreeg ik toch weer wat meer last van die verrekte (o nee, vertumorde) heup. Toen besloot ik het om te draaien: zouden de twee behandelingen ook niet in synergie met elkaar kunnen werken? Dat de bestraling een voorzetje zou geven, en mijn lichaam de rest zou doen? En wat nou als ik niet voor bestraling zou kiezen, maar ik door die stomme pijn ook niet de volledige focus op het programma in Duitsland kon leggen?

Ik legde de vraag voor aan het centrum in Duitsland. En jazeker, ook zij dachten dat radiotherapie van tevoren best wel eens een goed idee kon zijn. Dus de keuze was gemaakt: ik ging toch voor een stevige bundel radioactieve straling die de cellen in m’n heup zou omleggen.

De sessie van tien keer die de radiotherapeute eerst had voorgesteld, kon gezien de krappe planning niet meer (negen keer wel, maar dat telt niet in ziekenhuisland). Daarom werd het één keertje een goede boost, die ook best wel eens genoeg kon zijn. En jawel: hoewel het officieel wel vier weken duurt voordat je hiervan effect merkt, voelde ik de boel al na een paar dagen kalmer worden daarbinnen.

Die kruk heb ik nog steeds, maar hopelijk kan ik die straks mooi hier in Duitsland achterlaten. Over drieënhalve week, als ik van deze nieuwe wereld weer terugreis naar die van mezelf. Daar kan ik dan uiteindelijk het beste van de twee werelden samenbrengen. Maar voorlopig ben ik hier nog wel even zoet.

Wat ik hier precies allemaal uitspook? Daarover de volgende keer meer. Nu moet ik even naar de badkamer. Iets met koffie, maar dan niet om te drinken…