Aan het werk

Dat ik hier in een andere wereld ben beland, heb ik in mijn vorige blog zeker niet gelogen. En ik kan je vertellen: die wereld hier is geweldig! Maar toen Chris afgelopen zondag vertrok, moest ik eerlijk gezegd toch wel even slikken. Het was ontzettend fijn om alles steeds met z’n tweeën te doen die eerste week: het programma, het eten met de groep, de buurt verkennen… En ’s avonds gezellig samen buiten zitten op ‘ons’ eigen terrasje (met kruidenthee en een handje walnoten). Maar vanaf nu moest ik het toch echt allemaal zelf gaan doen. En ondertussen zat hij gezellig thuis met de kindjes..!

Netjes

Gelukkig duurde dit gevoel niet al te lang. Nu kon ik tenminste mijn kamer mooi netjes houden, zonder al die rondslingerende mannentroepjes. Ik besloot zelfs ter plekke de kamer te verbouwen om hem een nieuwe inrichting te geven; ik moest er tenslotte nog drie weken bivakkeren.

Ook toen ik Chris later die avond alweer hoorde verzuchten hoe druk het was geweest met die twee doerakjes, was ik blij. Hier was alles juist hartstikke rustig!

Hoewel, rustig… Zoals Chris al aangaf, is er hier sprake van een behoorlijk strak schema. In de eerste plaats is er zoiets als de ‘Daily Routine’. Deze begint dus elke dag – ook in het weekend – om 7.00 uur met de verfrissende oliespoeling.

De dag eindigt hier om 21.30 uur, dan worden we geacht ons bedje op te zoeken. Tussendoor hebben we een gezamenlijke lunch, twee sapmomentjes, klysmapauzes, een gezamenlijk avondsoepje en een aantal vast ingeplande tijden om buiten te zijn.

Routine wordt routine

Naast dit dagelijkse regime is er dus ook nog een wisselend persoonlijk schema dat we elke week uitgereikt krijgen. Dit zijn de workshops, lessen en afspraken met artsen en therapeuten (met bijbehorend huiswerk).

Oh, en voor de extra ontspanning is het de bedoeling dat we tussen de bedrijven door nog zelf onze vaste meditatiemomenten inplannen; het liefst een uur in totaal.

Zo op het eerste gezicht lijkt het misschien ietwat veel. Dit dacht ik de eerste paar dagen ook. Wat nou rust en ontspanning? Ik had het potverdorie hartstikke druk om alleen al dat dagelijkse schema in m’n hoofd te krijgen. Laat staan dat ik al die extra dingen nog moest volgen.

Maar goddank beschik ik nog steeds over een redelijk flexibel brein, en werd de opgelegde ‘Daily Routine’ al snel een echte dagelijkse routine.

Dat je het met de hele groep doet, maakt het ook al wat makkelijker. De rest goedemorgen wensen terwijl je een lepel olie aan het rondklotsen bent, is eigenlijk best grappig. Iedere dag een driegangenlunch geserveerd krijgen is daarnaast ook niet verkeerd. En dat idee van om 21.30 uur naar bed gaan voelt eigenlijk ook wel goed!

(Tenzij je net iets te laat op de middag je koffieklysma hebt gehad en de cafeïne nog door je lijf raast, maar dat terzijde. Leer je weer van.)

Geen 4G, maar 4^e E

Dat het hier een beetje lanterfanten zou zijn met hier en daar een workshop of gesprekje, dat had ik dus mis. Wat ik ook mis had, was dat er wifi zou zijn. Of desnoods internet op m’n telefoon. Niks van dat alles dus: er staat hier welgeteld één pc met een ouderwets internetstekkertje erin.

Op m’n telefoon staat – zo nu en dan – een E’tje bovenaan m’n scherm. Hiermee kan ik een berichtje of foto ontvangen (wel eentje tegelijk, anders flipt de boel), maar echt internetten zit er niet in.

Maar hé, ik zit hier voor m’n rust. Dus eigenlijk is dat niet eens zo erg. Sterker nog, het is hartstikke bevrijdend om niet altijd je telefoon bij je te hebben en voor elk wissewasje uit je zak te halen. Dus ik ben bij nader inzien wel blij met die toegevoegde vierde ‘E’ hier in het 3E-centrum (volledig telefoonloos is ook weer zo wat).

Er lopen hier overigens ook een paar gekkies rond die hun telefoon vier weken lang diep weggestopt houden, maar ach. Ieder z’n ding.

Papi-wattes?

Nog zo’n leuk elektronisch ding hier is de PAP IMI®-machine. Dit gedrocht is vroeg in de jaren negentig ontworpen door ene prof. dr. Pappas. PAP staat voor Pappas, IMI voor Ionic Magnetic Induction.

Oorspronkelijk was het apparaat bedoeld voor sporters met blessures. Maar waar kwamen een aantal slimmeriken nou achter? Het apparaat blijkt ook erg goed te werken tegen kankercellen.

Het zit zo: een gezonde cel heeft een voltage van 80-100mV. Een kankercel daarentegen heeft een voltage van maximaal 40mV. Deze machine geeft hele korte, krachtige magnetische golven af, die inwerken op de cellen. De membranen van de kankercellen krijgen zo een impuls om zich te ontwikkelen tot een gezonde cel, of – als ze dit niet aankunnen – dood te gaan. Gezonde cellen worden door het apparaat niet aangetast.

Lekker theoretisch verhaal, maar ook de praktijk wijst mooie dingen uit. Zo kon de hier aanwezige Heilpraktiker mij vertellen dat ze had gezien dat vooral mensen met een tumor in hun botten veel baat hebben bij deze machine. Komt dat even mooi uit!

Daarom ben ik braaf elke dag twee keer 15 minuten lang met dit apparaat in de weer. Het idee is dat je de slang volgens een bepaald schema op verschillende plekken op je lichaam houdt. Daarna pak je specifiek de plek aan waar de kankercellen (waarschijnlijk) zitten.

Als je hem dichtbij je lichaam houdt, lijkt het een beetje alsof iemand een geweer vol elektrisch geladen kogels van dichtbij op je afvuurt. Maar pijn doet het niet echt. Eigenlijk is het ook wel weer leuk: gewoon doen alsof je in een game zit en je zelf je kankercellen aan het vernietigen (of helen) bent. Baadt het niet dan schaadt het niet, zeggen we dan maar.

Zoek de cel

Hoewel ik helemaal geen gamer ben, komt ook bij het volgende wat fantasie wel van pas. We kregen de afgelopen weken een aantal mind workshops van één van de bazen hier: Klaus. Hij geeft ons onder andere mooie lesjes psychologie en biologie, bijvoorbeeld over de werking van ons brein en de werking van ons sympathetische en parasympathetische zenuwstelsel. Het sympathetische zenuwstelsel zorgt voor spanning in je lijf, het parasympathetische voor rust en herstel.

Op die tweede ligt deze weken – uiteraard – de focus. Het doel is om dit systeem zoveel mogelijk te activeren, zodat ons lichaam optimaal kan functioneren (en genezen). Het toverwoord hierbij: meditatie.

Om deze reden worden we aangespoord zoveel mogelijk te mediteren. Bijvoorbeeld door een ‘body scan’ te doen (die kende ik nog van mindfulness), of gewoonweg door je te concentreren op je ademhaling en de opkomende gedachten vriendelijk weg te wuiven.

Iets anders dat we hier aangeleerd krijgen, is visualisatie. En dan niet de variant dat je je – ik noem maar wat – moet voorstellen dat je als een konijntje in een bos huppelt, onderweg een regenboog en wat eenhoorns tegenkomt en hierdoor compleet blij en ontspannen wordt. Nee joh, dat is voor mietjes.

Wij gaan hier voor een visualisatie gericht op herstel, door middel van zelfprogrammering van ons lichaam.

Een van de oefeningen die we moeten doen, is visualiseren dat we de allereerste, oorspronkelijke kankercel in ons lichaam tegenkomen. Wat volgt is een prachtig fantasieverhaal, wat in het kort hierop neerkomt: de oude ‘negatieve’ informatie in de cel halen we eruit, om hem vervolgens te voeden met positieve informatie.

Met de nieuwe informatie kan de cel gezond worden, en dit doorgeven aan nieuwe cellen die gevormd gaan worden. Ook geven we de cel de opdracht deze informatie naar alle andere bestaande kankercellen door te sturen, zodat uiteindelijk alle cellen in ons lichaam gezond zijn.

Dit verhaal zal voor veel van jullie misschien een klein brugje te ver zijn. En inderdaad, ook als ik het zo opschrijf klinkt het lichtelijk als gewauwel. Maar toch komt ook hier de wetenschap om de hoek kijken. Voor wie hem nog niet kent, google vooral Deepak Chopra eens. Hij kan de theorie erachter haarfijn uitleggen :).

Lachyoga en Meridianen-muziek

Afgelopen week stonden er nog twee andere interessante dingen op ons weekprogramma: lachyoga en iets dat aangeduid werd als ‘TCM Music’. Van tevoren is het meestal raden wat een les of workshop precies zal inhouden, wat het ook heel leuk maakt. Zo gaan we er altijd helemaal open in.

TCM bleek te staan voor ‘Traditional Chinese Medicine’. Er werd verteld dat de Taiwanees Shen Wu ooit op het idee kwam muziek te componeren die gericht was op het harmoniseren van de meridianen in het lichaam.

Toen de les begon en ik yogamatjes en kussens zag liggen, kreeg ik een behoorlijk déjà vu. Was ik laatst ook al niet met matjes en muziek in de weer geweest? Inderdaad, dat was bij het meditatief concert een paar weken geleden. Ik stelde me maar in op iets soortgelijks: rustige harpmuziek, hier en daar een Chinese viool of waterval en eventueel wat Chinees gezang er tussendoor.

Beetje cliché, maar vast best ontspannend.

Maar nee, niks van dat alles! Ik was blij verrast toen zowaar het tegenovergestelde mijn oren in geslingerd werd. Het klonk ongeveer als een mix van de soundtrack van A Clockwork Orange (met van die onheilspellende jaren-60-synthesizers), hier en daar een valse piano en (oké, toch) een Chinese viool. Erg maatvast was het stuk niet: om de paar minuten ging er sowieso een toon flink uit de maat.

Ik kan een sterk staaltje experimentele muziek wel waarderen, dus ik was compleet in m’n nopjes. En of het nou door dit enthousiasme kwam of door het feit dat alle energie in mijn lichaam werkelijk vrij aan het stromen was gebracht, resoneren deed het zeker!

Andreas (de klassiek musicus in ons midden) vond het overigens niks, maar dat had ik al wel een klein beetje verwacht. Waar hij dan wel weer compleet los op ging, was onze volgende les van deze week: lachyoga.

Deze vorm van yoga had ik ooit wel eens gedaan, maar destijds voelde ik er weinig bij. Nu ben ik natuurlijk de beroerdste niet, zeker niet deze week. Sterker nog: mijn gezondheid gaat flink vooruit. Dus ik ging er vol in. Anderhalf uur lachen kan tenslotte geen kwaad.

We begonnen met iets dat de ‘Body cell Rock’ heette. Een liedje dus, inclusief een bijpassend vrolijk dansje. Helaas was mijn enthousiasme toen al snel getemperd. Geforceerd blij doen is nou eenmaal niet echt iets dat in me zit. Ook van de oefeningen daarna werd ik niet oprecht gelukkig.

Gelukkig wisten mijn partners in crime Michelle (de uitbundige Nederlandse) en David (de grappige Zwitser) het nog een beetje draaglijk te maken: als ik hen aankeek kreeg ik alsnog de slappe lach. Gelachen heb ik dus in ieder geval nog wel.

Weekend

Tot zover het één en ander over het programma van afgelopen week. Ik zou nog over veel meer dingen kunnen uitweiden, maar dan wordt het wel een érg lang verhaal voor vandaag. Bovendien komen Chris en de kindjes strakjes hier (joepie!), dus moet ik ook al mijn huiswerk van deze week nog even snel zien af te maken.

Daarom de volgende keer meer. Onder andere over de achtergrond van het Budwig-dieet, de uiterst interessante boeken die ik inmiddels heb weten (uit) te lezen en mijn ‘inner journey’ bij de therapeut die ik gisteren had.

Oh, en mijn kortstondige ervaring met de colon hydro therapy. Was ik net gewend aan die dagelijkse koffieklysma, kwamen ze afgelopen week toch net met wat grover geschut aanzetten.

Ach ja, alles voor mijn gezondheid. En wat ik al zei: die lijkt met sprongen vooruit te gaan. Letterlijk, want de kruk die ik had staat inmiddels al dagen ongebruikt in een hoek. Ha!