Zo, dat waren even een paar dagen radiostilte vanaf deze kant. Naast dat Chris en ik even flink moesten bijkomen van het gigantische succes van onze crowdfundingactie, liep alles thuis deze week ook lekker druk door.
Best gek eigenlijk, hoe je energie kunt krijgen van een nare ziekte. Kim heeft het, maar ik heb het zelf ook. Die energie dan – niet de nare ziekte.
Maar ook gek hoe je je daarover soms haast een beetje schuldig voelt. ‘Is het wel normaal dat ik er zo luchtig over doe?’
Ik heb mijn zinnen inmiddels dus gezet op vier weken Duitsland. In het plaatsje Remshalden, in de buurt van Stuttgart, om precies te zijn.
685 kilometer ver en 7 uur rijden van mijn kindjes, hoewel die in de weekenden kunnen langskomen (en lang leve videobellen!).
Dus, ik heb een idee.
Zoals ik in mijn vorige blog al een beetje schreef, weet ik zeker dat het ontstaan en het verloop van een ziekte niet alleen worden bepaald door toeval. Dat geldt ook voor het geven van bepaalde behandelingen of medicijnen (en dan maar ‘hopen’ dat die aanslaan!).
Hoe reageer je wanneer je op je drieëndertigste hoort dat je uitgezaaide borstkanker hebt? Begin je zachtjes te huilen? Staar je de boodschapper met open mond aan? Val je van je stoel?
Kim niet.
En daar is hij dan toch. Mijn eigen blog over kanker. Hoera!
Het is bijna drie jaar geleden dat ik erachter kwam dat ik borstkanker had. Op het moment dat ik dit hoorde, gebeurde er bij mij iets geks.